SKRPG

Amanda Kyamayoto

Przyszła i usiadła pod drzewem, głaszcząc swojego kotka. Gdzieś w dali zamajaczył dziwny kształt, tak dziwnie znajomy...
- Przepraszam... - wyszeptał Asaii, podlatując.
- To ja przepraszam... - mruknęła Amy, patrząc na ducha. Znowu byli razem.

Livia Asakura

Wyrwana z zamyślenia spojrzała w stronę, z której dochodziły głosu. Była w cieniu,więc blondynka, którą tak dobrze znała dostrzec jej nie mogła. Westchnęła cicho, patrząc w gęstą trawę dookoła. Pewnie nawet jej nie pamięta.

Hao Asakura

Hao pojawił się na łące, całkiem podobnej do tej, którą pokazywał Mickowi i Mattie. Pod drzewem zobaczył swoją siostrę i poszedł w jej stronę
- Witaj znowu, Liv - powiedział uśmiechając się lekko.

Livia Asakura

- Hao..- mruknęła cicho, przenosząc na niego wzrok. Odpowiedziała lekkim uśmiechem,wskazując mu miejsce obok. Ponownie wbiła spojrzenie w niebo, chcąc nacieszyć się gwiazdami. Piękne były, zwłaszcza teraz.

Hao Asakura

- Też się cieszę - powiedział i usiadł na wskazanym przez dziewczynę miejscu. Po chwili za jej przykladem popatrzyl w gore. Mimo iż dzien był dość pochmurny, teraz wszystkie gwiady bylo widać doskonale i sprawiały oszałamiające wrażenie. Hao nie odzywał się więcej, by.. właściwie tylko dlatego, by nie przerywać tej ciszy.

Livia Asakura

- Wszystko dobrze bracie?- - zapytała cicho, wpatrując się z fascynacją w nieboskłon, którego małych diamentów blask odbijał się w jej tęczówkach. Nie miała ochoty się stąd ruszać- przynajmniej na razie.

Hao Asakura

Milczał przez chwilę wciąż wpatrując sie w gwiazdy
- Tak - zapewnił - Bardziej martwię się o Ciebie, siostrzyczko - powiedział przenosząc wzrok z ciemnego nieba, na bladą twarz Livii.

Livia Asakura

- Zawsze byłam chorowita,wiesz o tym.- mruknęła cicho, uśmiechając się lekko. Przywykła do gorączki czy też innych objaw różnych chorób- tak często je miała. Spowodowane to było zbyt dużą magią i energią w słabym ciele. Do tego młodym, nie umiejącym tego kontrolować.- Nie martw się braciszku..

Hao Asakura

- To jakbyś powiedziała psu, by nie szczekał - odpowiedział i znowu zamilknął. Odezwał się po dłuższej chwili
- Właściwie.. skąd się pojawiłaś w ruinach, i dlaczego tak napadłaś na tamtego chłopaka? - spytał obserwując siostrę

Livia Asakura

- Arin mi powiedziała... Nie wiem czemu, ale chciała bym to zrobiła.- odparła mu ,nie spuszczając wzroku z brata. Kaszlnęła cicho, zasłaniając usta ręka. No tak,cały tydzień już chora nie była.- Dziwny jest

Hao Asakura

- Kto, Mick? Tak, być może.. - mruknął - Ale przyjął moją ofertę przystąpienia do drużyny i ponoć zremisował z Mattie.. a to już wyczyn. Żałuję tylko, że nie widziałem jak z nim walczysz - powiedział zdejmując pelerynę. Okrył nią chorowitą siostrę.

Livia Asakura

- Nie walczyłam. Dzięki..- mruknęła czując jakże przyjemne ciepło rozchodzące się po odkrytych ramionach. Ponownie kaszlnęła, wlepiając nadal w niego wzrok. W sumie on jeden się nią ostatnio przejmował.- A Ty?

Hao Asakura

- Jeżeli ktoś ma za ducha esencje ognia, to raczej nie powinno mu być zimno - odparł uśmiechając się

Livia Asakura

- Tak pomyślałam... gdybyś dał mi trochę kontroli nad ogniem mogłabym spróbować stworzyć wymiar,o którym zawsze marzyłeś. Tylko dla szamanów. Ziemia..tylko,że inna. - mruknęła, patrząc bratu w oczy. Długo nad tym myślała, analizując każde możliwe wyjścia. Zacisnęła dłoń w pięść. Miała tyle energii i mocy, że spokojnie mogła się w coś takiego pobawić.

Hao Asakura

- Hmm.. to dość ciekawe wyjście - powiedział i wbił swój wzrok w jakiś punkt przed sobą - Jednak.. widzisz, to nie jest takie proste. Jeżeli zostawimy ludzi samym sobie, zniszczą oni ten wymiar i tą planetę. Nie zahamujemy w ten sposób ludzkiej żądzy władzy, ani ich bezsensownych wojen, wprost przeciwnie, to spowodowałoby falę nasilenia tych destrukcyjnych czynników. Ta ziemia nie powinna nigdy poznać ludzkiego piętna - wyjaśnił po czym zamilkł
- Marzę o tym, by żaden człowiek nigdy nie musiał bronić się przed drugim - powiedział ciszej - Ale nie będę w stanie bronić każdego, więc ludzkość zwyczajnie musi przestać istnieć.